Dalen met touwen versus de lift
Allereerst zal ik mij excuseren voor de niet-verschijning van mijn magazine van november. Die is er gewoon bij ingeschoten. Dat is geen fraai excuus maar wel waar. Het waren drukke maanden voor Betrokken Uitvaarten. In mijn vorige eZine vertelde ik je nog dat het rustig was! Direct daarna keerde het tij en ben ik bijna continu aan het werk geweest. Op een weekend heb ik de kinderen en wat kledij bij elkaar geraapt, de telefoon naar mijn collega overgezet en me even met de kids teruggetrokken. Ik was moe en had het nodig me even te laten verwennen. Wat was dat heerlijk: het zwembad, de sauna, het luisterrijke ontbijt, de heerlijke maaltijden en het wandelen in de natuur. Al was het maar één nachtje en dus twee rijke dagen, ik kwam als herboren terug.
De afgelopen maanden ben ik op diverse begraafplaatsen in de lande en Den Haag geweest, waar ik nog niet eerder had gewerkt. Wat mij daarbij opviel is het enorm grote verschil in beleid en gewoonten op de begraafplaatsen. Ik kan er vele verhalen over vertellen, maar vandaag neem ik het laten zakken van de kist als onderwerp!
Rest mij jou fijne en warme feestdagen en een gezond en gloedvol nieuwjaar toe te wensen.
Dalen met touwen versus de lift
Twee manieren waarop je een kist kunt laten zakken
Voordat ik de opleiding voor uitvaartondernemer volgde, wist ik niet dat je een kist ook nog anders dan met een liftje kon laten zakken. Gewoon omdat ik daar niet bij stil gestaan had, want zo’n lift is natuurlijk een relatief nieuw verschijnsel. Al eeuwen gaat de kist de grond in. Wanneer de lift zijn intrede deed weet ik niet precies maar het zal een aantal decennia geleden zijn. Al die tijd daarvoor hadden we dat “handige” hulpmiddel niet tot onze beschikking. Het was handarbeid. En één manier om een kist in zo’n diep gat te laten zakken is met behulp van dikke lange touwen.
De lift
De lift bestaat uit een frame waarin twee stalen kabels dwars over het graf worden geleid. Op deze kabels kan de kist worden geplaatst. De kist wordt zo neergezet dat de buitenranden de kanten van het graf niet raakt. Met behulp van een motortje kunnen de kabels worden gevierd waardoor de kist langzaam naar beneden zakt. Om dit in gang te zetten is er een voet pedaal, waarop je kunt drukken of een lange stok waaraan je moet draaien. Het maakt een zoemend geluid. Op sommige begraafplaatsen mag je dit als familie zelf doen, maar er zijn er ook die dat niet aan familie overlaten. Dat is dan een taak van de begraafplaatsmedewerker.
Deze manier is op vele begraafplaatsen, de standaard methode om de kist te laten zakken. Als je de kist met touwen wil laten zakken, moet je dat vermelden.
De touwen
Op het graf liggen twee dwars balkjes. Op deze balkjes kan de kist worden geplaatst.
Dwars over het graf, over de zijkanten, heen liggen twee of drie dikke lange touwen. De touwen worden van onderaf door de handvaten gestoken en daar helemaal doorheen getrokken. Zorg er hierbij voor dat je aan beide zijden een even lang stuk touw hebt om de kist te laten zakken. 4 of 6 mensen houden de touwen vast en tillen de kist omhoog. Dan worden de dwarsbalkjes weggehaald. Heel gelijkmatig kun je dan de kist, hand over hand, samen laten zakken, totdat hij de bodem raakt. Daarna kun je de touwen neerleggen, of voorzichtig onder de kist vandaan trekken, naar een van beide kanten.
Op sommige begraafplaatsen, ook in Den Haag, is geen lift aanwezig en kun je niet anders dan touwen gebruiken. Het mooie van de touwen is dat je echt zelf de kist helemaal naar zijn laatste plekje begeleidt. Je dierbare wordt als het ware wiegend, hangend in de touwen, door zijn geliefden naar beneden gebracht.
Is het moeilijk of zwaar
Het valt best mee. Iedereen die met de touwen in de hand staat wil dit zo goed mogelijk doen. In de praktijk kijkt iedereen goed naar elkaar, je wilt toch immers de kist niet scheef het graf in laten zakken. Je moet wel wat kracht in je handen hebben en echt het touw overpakken. Als je het touw door je handen laat glijden kun je je handen namelijk verbranden. In de meeste families zit genoeg kracht om dit ritueel zelf te kunnen uitvoeren. En het voelt uiteindelijk en achteraf vaak fijn om zoveel mogelijk zelf te kunnen doen en te hebben gedaan.
Verhaal uit de praktijk over het dwarsbalkje
Op sommige begraafplaatsen bestaan de dwarsbalkjes uit solide balken, sommigen helemaal op het graf toegesneden met een verdikking voor het gat van het graf, zodat het balkje niet makkelijk verschuiven kan. Er zijn ook begraafplaatsen waar het niet zo mooi is geregeld. Op een dag kwam ik op een begraafplaats met een familie waar twee balkjes op het graf lagen die echt precies paste, gewone losse vierkante balkjes, net lang genoeg om er niet in te vallen. Een klein tikje en het balkje zou in het graf verdwijnen. De familie liep de planken aan de zijkant van het graf op en één van hen tikte per ongeluk het balkje aan, dat prompt in het graf verdween. Het was het balkje aan het voeteneind. Natuurlijk bleef het balkje ook nog schuin liggen, waardoor we de kist niet konden laten zakken. De kist werd op het dwarsbalkje aan het hoofdeinde geplaatst. Omdat het moeilijk is de kist vast te houden aan de handvaten over het graf heen, hebben we het touw bij het voeteneind door de handvaten van de kist heen gedaan. Het was makkelijker de kist aan het touw vast te houden. We hebben de kist iets naar de zijkant gedraaid. Eén van de familie klom het graf in om het balkje te pakken, en er weer uit. Triomfantelijk werd de kist op beide balkjes neergezet. Onbedoeld toch ook een ode aan de overledene, die er naar zeggen van de familie heel hartelijk om zou hebben gelachen.
Wil je hier meer over weten? Bel 0620405561 of mail.
Kort verslagje Allerzielen
Alhoewel alweer een hele tijd geleden hebben we een prachtige druk bezochte Allerzielen viering achter de rug. Bij binnenkomst bevestigden alle deelnemers een foto van hun geliefde aan de kamerschermen die Marion en ik hadden neergezet. De kern van de viering was het namen zingen voor iedere deelnemer, met alle deelnemers. We sloten af met een vuur, waarmee we onze geliefden die we zo dichtbij gehaald hadden weer loslieten, en een kop koffie of thee.
De sfeer was warm en intiem. Verdriet dat je meestal niet in groepsverband deelt, stroomde door de ruimte. Het was soms heel moeilijk, maar gaf ook kracht te voelen dat we eigenlijk allemaal rondlopen met verdriet. Dit samen beleven werd door velen als heel bijzonder ervaren.
Volgend jaar willen Marion en ik de viering dan ook opnieuw organiseren.